معرفی کتاب: این رمان به صورت مستقیم به جنگ نمى پردازد بلکه موقعیت هاى تراژیک انسان را در جنگ در موقعیت هاى متفاوت به تصویر مى کشد.
سرباز و ستوانی عراقي به منطقه‌اي کوهستاني در شمال شرقي عراق مامور مي‌شوند. عراق قصد دارد جبهه جديدي در اين منطقه باز کند. به همين سبب اين افراد براي ديدباني و تعيين وضعيت نيروهاي ايراني به منطقه فرستاده شده‌اند. سرباز، فردي درون‌گرا و مغموم است. او پيش از اين در مناطق ديگري نيز جنگيده است و خاطرات تلخي از آن زمان به ياد دارد. تصوير کشتگاني که در آبراه‌هاي هور افتاده‌اند و موش‌هايي که همه جا در کمينند تا اجساد مردگان را غارت کنند، کابوس خواب و بيداري اوست. در مقابل، ستوان سرزنده و شوخ طبع است. جثه لاغري دارد اما با اين حال اهل شوخي و مزاح است. گويا به مرگ نمي‌انديشد. سرباز و ستوان راه سخت کوهستاني را در شرايطي که زمين از برف پوشيده شده است طي مي‌کنند. سرباز چون ستوان را برخلاف خود مي‌بيند و او را بي‌اعتنا به دلهره‌هاي مرگ مي‌يابد در موردش ترديد مي‌کند.
سنگر ديدباني که اين دو به آن مامور شده‌اند در بالاي قله‌اي قرار دارد که مشرف به منطقه‌اي وسيع است. آن سوي قله پرتگاه بلندي است که عبور از آن آسان نيست. آن‌سوتر خانه‌هاي عشايري و مردماني زندگي مي‌کنند که گه گاه در ميانه داستان، چهره‌هاي مبهمي از آنها به ديد سرباز مي‌آيد....
گزيده متن:
"مي خواست بداند تقدير او چيست؟ تقدير هر كسي در مردن يك جور بود. هر كسي مرگ خودش را داشت. جنازه ها را كه نگاه مي كرد حدس مي زد كه طرف چطور بايد افتاده باشد. جان كندن او را در خيال مي پرورد وآن لرزش دم آخر و دست هايي كه چنگوله مي شوند.با آرزوهاي طول ودراز كه يكدفعه به انتها مي رسند. ...شنيده بود فقط كساني بيش از مرگ مي ترسند كه تخيل قوي دارند، زيرا هول مرگ در تخيل آنها بس عظيم است."